Brussel - Dina is 35 jaar oud en komt uit Marokko. Ze prostitueert zich aan het IJzerplein. Aanvankelijk zie je een vrouw met make-up op, gehuld in luxekleding, die achteloos met vriendinnen staat te praten. Maar als je goed kijkt, wordt duidelijk dat Dina eigenlijk een man is. Heel voorzichtig vertelt ze mij haar verhaal. Ze kijkt daarbij voortdurend om zich heen, bang dat iemand haar zou herkennen.

Hoe bent u in de prostitutiewereld beland?
Dina: “Het was niet echt mijn vrije keuze om me te prostitueren. Op mijn twintigste kwam ik moederziel alleen in Brussel toe. Ik had geen werk, geen geld, geen familie en geen vrienden. Om te overleven ben ik me beginnen prostitueren. Het was een moeilijke keuze om de prostitutiewereld te betreden, maar zolang ik er genoeg geld mee verdien, blijf ik voortdoen.”
 
Waarom hebt u voor Brussel gekozen?
Dina: “Omdat ik hier mijn huidige vriend heb ontmoet. Ik besloot om op mijn twintigste Marokko te verlaten. Ik had daar geen toekomst en dacht enkel aan Europa. Ik had een visum kunnen bemachtigen, maar dat was maar drie weken geldig. Ik nam de bus tot in Frankrijk, waar ik een paar dagen verbleef, en dan kwam ik naar Brussel. Toen die drie weken verstreken waren, zat ik een maand zonder visum, tot ik mijn vriend ontmoette. Hij heeft voor mijn papieren gezorgd en ik ben hem er eeuwig dankbaar voor.”
 
“We zijn al vijftien jaar samen en nog steeds gelukkig. Hij had het er in het begin heel moeilijk mee dat ik prostituee ben, maar hij heeft het leren aanvaarden. Hij doet zelf ook zijn eigen ding, we zijn redelijk open in onze relatie. Maar naar de buitenwereld toe zijn we voorzichtig. We zijn allebei Arabieren, waardoor het soms moeilijk is om samen over straat te lopen.”
 
Hoe reageren mensen op het feit dat u zich prostitueert en daarbovenop ook nog een travestiet bent?
Dina: “Enerzijds weten veel mensen niet dat ik Marokkaans ben, dat hou ik liever voor mezelf. De Marokkaanse gemeenschap is zeer groot in Brussel en veroordeelt snel. Ik heb weinig vrienden, maar de vrienden die me nauw aan het hart liggen, weten wat ik doe en aanvaarden het. Anderzijds krijgen wij hier aan het IJzerplein uiteenlopende reacties. In de voormiddag worden we uitgemaakt: sale pute, salope, nymphe, enzovoort. In het begin is het moeilijk om dat allemaal aan te horen, maar we zijn het ondertussen gewoon. In de avond is het drukker, want dan komen de klanten. Er heerst een heel andere sfeer. De mannen spreken je aan, heel lief en teder. Ze komen dan een nacht of een paar uurtjes met een prostituee doorbrengen.”
 
“Ik heb altijd al geweten dat ik biseksueel was, maar ik zal het nooit ofte nimmer aan mijn familie vertellen. Ik stuur hen maandelijks geld, wat veel allochtonen die in het buitenland wonen doen. Ik denk dat mijn familie een vermoeden heeft van wat ik doe, maar gelukkig heb ik geen familie in België; ze zitten allemaal in Italië of Marokko. Als ik op vakantie ga naar Casablanca ben ik weer een man. Niemand hoeft te weten wat ik hier allemaal doe.”
 
Komen er veel mannen naar u toe?
Dina: “Mijn klantennetwerk is groot, ik kan niet klagen. Ik geef hen dat ‘speciale’ gevoel dat ze bij hun partner of gewoon met zichzelf niet kunnen bekomen. Het merendeel van mijn klanten, ongeveer 70 procent – ik kan er zelf geen exact cijfer op plakken – is van Arabische afkomst, de overige 30 procent zijn Belgen, Fransen, Duitsers, enzovoort.”
 
Hoeveel verdient u ongeveer per maand? Hebt u nooit een andere, minder gevaarlijke baan overwogen?
Dina: “Ik verdien ongeveer 3.000 tot 4.000 euro per maand, ik mag zeker niet klagen. Ik koop dagelijks wat ik wil, zonder aan mijn uitgaven te denken, en ik reis ook zo veel ik wil. Ik zou geen andere baan kunnen uitoefenen, niet voor een miezerig loon van 1.000 euro. Ik ben mijn luxeleven zo gewend geraakt dat ik het niet meer kan opgeven.”
 
“Gevaarlijk is het niet. Het IJzerplein wordt goed bewaakt, er zijn altijd politieagenten die hier in burgerkleding rondlopen om onze veiligheid te garanderen. Klanten weten dat ik een travestiet ben en hebben er geen bezwaar tegen, ze komen voor hun plezier. Op zich verschilt elke klant enorm: sommigen zijn agressief, anderen zijn heel teder en lief en zoeken gewoon iemand om mee te praten, het hoeft niet enkel en alleen om seks te gaan.”
 
Hebt u ooit overwogen om u te laten ombouwen tot vrouw?
Dina: “Ik heb het al overwogen, maar het is mentaal te zwaar voor me. Ik moet rekening houden met de mensen rondom me; mijn familie en mijn godsdienst komen op de eerste plaats. Ik mag de familie-eer niet krenken. Soms huil ik helemaal alleen en denk ik aan hoe het zou zijn als ‘echte’ vrouw. Anderzijds voel ik me toch ook wel goed zoals ik nu ben, dus waarom zou ik klagen en iets aan mezelf veranderen?”
 
:: Chaïma Haskal is derdejaarsstudente Journalistiek aan de Erasmushogeschool Brussel