Brussel - Het buurtcomité Alhambra onderneemt al ruim vijf jaar pogingen bij de burgemeester en de politie om de overlast veroorzaakt door de toevloed van straathoeren in de wijk rond de KVS in te dammen. Tevergeefs. “Er is nog niets veranderd,” zucht een buurtbewoonster. Maar het comité geeft de strijd niet op en heeft inmiddels zijn hoop gevestigd op gemeenteraadslid Marie-Paule Quix (SP.A-Spirit).

Maandagavond, even na achten. Op de poort van het atelier van de KVS aan de Hooikaai hangt een briefje met de mededeling dat de vergadering van het buurtcomité Alhambra verplaatst is naar een nabijgelegen bowlingzaal.
Een paar dagen eerder al had het comité iedereen laten weten dat de vergadering, op last van burgemeester Thielemans (PS), niet zoals aanvankelijk gepland in de schouwburg kon plaatshebben. Daarom werd uitgeweken naar het atelier. Maar dat bleek plots ook niet te kunnen.

De bowling dan maar. In een propvol achterafzaaltje zit een volkomen gemengd publiek – jong en oud, allochtoon en autochtoon, Nederlandstalig en Franstalig – druk te discussiëren. Aan de tafel vooraan hebben de voortrekkers van het buurtcomité, Griet Steyaert en Niki Vranken, plaatsgenomen, samen met Marie-Paule Quix.
Eerst komt natuurlijk de kwestie van de lokatie aan de orde. “De burgemeester beweert dat hij de vergadering in de KVS niet kon toestaan omdat ze aangevraagd werd door een politiek mandataris en hij geen politieke bijeenkomsten toelaat in de gebouwen van de stad. Maar ik heb helemaal niets gevraagd,” zegt Quix. “Het buurtcomité deed de aanvraag. Mijn aanwezigheid is gebruikt om de KVS onder druk te zetten.”
Wat Thielemans tegen Quix heeft? “Ik ben een pitbull en dat weet hij. Ik denk dat mijn interpellaties in de gemeenteraad hem storen. Nochtans was het mijn bedoeling om samen te werken met de burgemeester. Maar ja, als hij niet wil.”

Kop van Jut
Freddy Thielemans is deze avond de absolute kop van Jut. Vele aanwezigen zijn nog niet vergeten dat de burgemeester hen vorig jaar op een bijeenkomst over hetzelfde onderwerp al na tien minuten de deur uitzette met de mededeling dat hun klachten allemaal Vlaams Blok-praatjes zijn.
Volgens de buurtbewoners heeft Thielemans niets, maar dan ook niets ondernomen om de problemen in de wijk van de Koopliedenstraat, de Lakensestraat en de Van Gaverstraat aan te pakken. En dus hebbenze vandaag nog steeds overlast veroorzaakt van demassale aanwezigheid van tippelaarsters en hun pooiers, die zich dag en nacht ophouden op de trottoirs en in de portieken. Die overlast in inmiddels genoegzaam bekend: er is het nachtelijke getoeter van de hoerenlopers, er zijn de parkeerproblemen, er is de rotzooi die de prostituees en hun klanten overal achterlaten en er is de verbale en soms ook fysieke agressie.
In de afgelopen vijf, zes jaar namen de politie en het gemeentebestuur af en toe wel eens een halfslachtige maatregel om de overlast in te dijken. Zo deed de vorige burgemeester, De Donnéa, een poging om de rendez-voushotels in de buurt – dé reden waarom de meisjes zich rond de KVS ophouden – te laten sluiten. Hij haalde bakzeil. Ook werd de rijrichting van enkele straten gewijzigd, in een poging het rondtoeren van de klanten af te remmen. Begin dit jaar dan werden enkele delen van de straten in de buurt omgevormd tot ‘straten voor lokaal verkeer’, met de belofte dat de politie continu zou controleren. “Er was politiecontrole. Eén keer, gedurende een uurtje,” roept een man in het publiek. Wat later zegde Thielemans zelfs toe een tolerantiezone voor straatprostitutie in te richten bij het Noordstation, iets waar de buurtbewoners al lang op aandringen. “Maar ook daar hebben we na de verkiezingen niets meer van vernomen,” zegt Niki Vranken ietwat cynisch. “Voor ons is het duidelijk: alle politieke wil om iets aan de situatie te veranderen ontbreekt.”

Pijnlijk
Het cynisme viert hoogtij telkens als de burgemeester ter sprake komt. Griet Steyaert herinnert zich nog die ene keer, enkele jaren geleden, dat Thielemans haar op het stadhuis ontvangen had en haar beloofde zijn plan van aanpak op papier te zullen zetten. “Ik wacht nog steeds op zijn brief,” zegt Steyaert. “Jij mocht tenminste naar het stadhuis,” repliceert een ander. “Toen ik een afspraak vroeg, kreeg ik een briefje in mijn handen gestopt met de spreekuren van Thielemans in een of ander café. De burgemeester van de hoofdstad van Europa moet je dus gaan zoeken in een café.”

De buurtbewoners zouden nog uren kunnen doorgaan met dergelijke pijnlijke anekdotes. Maar in de zaal zit ook Peter Mortier van de Brusselse Raad voor het Leefmilieu (Bral). Hij maakt de aanwezigen duidelijk dat het hoog tijd is voor een andere aanpak. “Jullie moeten je organiseren en je tanden laten zien.”
Maar wat te doen? Een van de aanwezigen stelt voor om een klacht met burgerlijke partijstelling in te dienen, zodat het dossier in handen van het gerecht komt. Anderen zien het ludieker: een persconferentie in een rendez-voushotel, of nog, om vier uur ’s ochtends een tippel- en toeteractie rond de woning van Thielemans. De voorstellen vinden veel bijval.

Maar het meeste verwachten de buurtbewoners toch van Quix. Tot voor kort leek het PS-gemeenteraadslid Karine Lalieux zich het lot van de wijk aan te trekken. Maar ook zij, zeggen de omwonenden, heeft uiteindelijk niets gedaan.
Quix belooft dat ze in de gemeenteraad zal interpelleren telkens als ze kan: over een gedoogzone, over betere controle van de rendez-voushotels, over het vuil in de straten, over de noodzaak van camera’s. “Ik heb deze strategie ook gehanteerd om de sluiting van een lawaaierige discotheek af te dwingen. Het heeft anderhalf jaar geduurd, maar de tent is wel dichtgegaan.”